Ik kan het nog maar moeilijk bevatten en tegelijkertijd voelt het al zo ontzettend vertrouwd; ik ben priester. Toen ik in augustus 2008 begon met de studie en vorming aan het voormalige Ariënskonvikt, kon ik niet vermoeden hoe mijn weg er in de daaropvolgende  jaren uit zou zien. En dat is - denk ik - maar goed ook. Want het is een hobbelig en bochtig pad geweest. Maar er is me ook nooit gezegd dat het gemakkelijk zou zijn, enkel de moeite waard.

En toen was het ineens tijd voor de wijding. Ik herinner me nog goed hoe ik de dag van de wijding me aan het omkleden was en m’n soutane aandeed, alvorens ik naar de kathedraal vertrok. Toen begonnen de échte zenuwen te komen. Niet vanwege twijfel, die had ik op dat moment niet, maar wel omdat ik eindelijk zou aanbelanden waar ik 99 maanden naartoe had gewerkt: het priesterschap. Het was geen stipje meer aan de horizon, maar een realiteit die op het punt stond om verwezenlijkt te worden.

De wijdingsplechtigheid in de overvolle kathedraal was overweldigend en emotioneel. En ik zie er met ontzettend veel dankbaarheid en blijdschap op terug dat u met zovelen vanuit ons mooie Salland naar Utrecht bent gekomen, om dit feest mee te vieren. Want dat is toch zoals ik de wijding heb ervaren; niet als een feest voor mijzelf alleen; maar als een feest voor ons hele aartsbisdom Utrecht. Van overal waren mensen naar het centrum van ons bisdom gekomen om deelgenoot te zijn van deze heugelijke viering. Uit mijn thuisparochie in Hengelo (Gld.) en omgeving; uit mijn stageparochies van de afgelopen jaren en ook u, uit alle geloofsgemeenschappen van onze Emmanuelparochie.

Samen hebben we er een mooi feest van gemaakt en samen moeten we nu ook in de toekomst dat feest van het geloof, dat we die 12^de november hebben gevierd, waar maken. Voor mijzelf begint het échte dienstwerk pas echt; het bedienen en vieren van de sacramenten; maar vooral samen met u kerk-zijn in onze tijden. Samen met u onderweg gaan en bouwen aan dat koninkrijk van God hier op aarde; concreet op de plaatsen waar we wonen en onze dagelijkse levens leiden.

In Dei Nomine Feliciter – In Gods Naam Gelukkig; schreef de heilige Willibrord. Dat is ook wat ik als priester wil zijn en wat ik u als gelovigen van harte toewens. Om als kerk onderweg in onze dagen, in Gods naam gelukkig te zijn. Het ga u goed, Gods zegen wens ik u toe en van harte ontmoeten we elkaar ergens in onze mooie Emmanuelparochie.

Met vriendelijke groeten,

Johan Rutgers

Priester van het aartsbisdom Utrecht

Parochievicaris (Kapelaan) Emmanuelparochie