Hij voelde zich hier direct thuis. Lekker rustig, fijne buren en hij kon er heerlijk wandelen. Samen met Anneke, die hij altijd “mijn mooie grietje” noemde, heeft hij hier een goede tijd gehad. Alex was een rustige man waarmee je goed kon praten. Hij was graag onder de mensen, sociaal bewogen en belangstellend. In het dorp was hij een graag geziene man. Hij hield van zijn tuin en van zijn ezels. Vele jaren met Palmpasen zorgde hij er voor dat  één van zijn ezels met de koning op de rug, door de kerk liep. En we hebben als parochie ook vaak een beroep op hem kunnen doen om parochianen naar de kerk te brengen. Nadat Anneke, waarmee hij 52 jaar getrouwd was, in 2006 kwam te overlijden, vond hij het best lastig om de draad van het leven weer op te pakken. Maar hij sloeg zich er met behulp van buren, familie en vrienden doorheen en later zei hij daarover: “het geeft mij een heerlijk gevoel dat ik niet alleen ben komen te staan op deze wereld en zodoende opgewekt verder ga”. De laatste jaren ging zijn gezondheid steeds meer achteruit en werd hij in Kranenburg liefdevol verpleegd. Na een uitvaartviering in Schalkhaar is hij in Deventer begraven.

Alex, rust in vrede.