Eind april was de Belgische psycholoog Manu Keirse in Lemelerveld te gast. Hij 'specialist in rouwverwerking' verzorgde een avond in de Brugkerk die georganiseerd was door onze plaatselijke Raad van Kerken. Hij opende de avond met een verhaal over drie bomen. Vanuit de Raad van Kerken kwam het idee om dit ook te delen op onze website. 

Het verhaal van de drie bomen
Vrijdag 29 april j.l. was de Belgische psycholoog Manu Keirse in de Brugkerk te gast, tijdens een avond die georganiseerd werd door onze plaatselijke Raad van kerken. Manu Keirse is gespecialiseerd in ervaringen van rouw en verlies en heeft er die avond vele zinvolle dingen over gezegd. Hij begon zijn betoog met het volgende verhaal dat we niemand willen onthouden:

“Gisteren was ik in het bos. Op zoek naar drie bomen. Drie bomen die ik gekend heb.
Drie bomen die alle drie een tak hadden verloren. Drie bomen die daar alle drie op een andere manier mee om gegaan waren. Gisteren…
Vandaag heb ik ze gevonden. De eerste boom was gaan rouwen om zijn verlies. En zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te gaan groeien: ‘dat kan ik niet want ik mis een tak’.
De tweede boom was geschrokken van de pijn. En had maar snel besloten om het verlies te vergeten. De derde boom was ook geschrokken van de pijn, hij had ook gerouwd om het verlies. En in het eerste voorjaar dat de zon hem uitnodigde te groeien, had hij gezegd: ‘dit jaar niet’. Maar de zon kwam het jaar daarop terug. Nu zei de boom: ‘ja zon, verwarm mij maar, opdat ik mijn wond kan verwarmen. Ziet u, mijn wond heeft warmte nodig, opdat hij weet dat hij erbij hoort.’ En het derde jaar dat de zon terugkwam sprak de boom: “ja zon, laat mij maar groeien, want er is nog zoveel te groeien”.
Na wat zoeken vond ik de drie bomen, of eigenlijk twee. De eerste boom was klein gebleven.
De plaats van de wond was duidelijk te zien, het was het hoogste punt van de boom.
De tweede boom was geen boom meer, een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien. De plek van de wond moest ik gaan zoeken, achter een heleboel bladeren vond ik hem.
De derde boom was het moeilijkst te vinden, want ik had niet verwacht dat hij zo groot en sterk was geworden. Maar gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond, die vol trots in het zonlicht stond.”